Λειτουργική δυσκοιλιότητα : Χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή
Η δυσκοιλιότητα αποτελεί ουσιαστικά ένα σύμπτωμα το οποίο μπορεί να αποτελεί εκδήλωση πολλών παθήσεων ή διαταραχών.
Οι περισσότεροι όμως πάσχοντες προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν με συντηρητικά μέσα, κυρίως με τροποποίηση των διατροφικών συνηθειών
ή με ευρέως διαθέσιμα στο εμπόριο υπακτικά φάρμακα.
Ακόμη όμως και αυτών των φαρμάκων η κακή ή η παρατεταμένη χρήση ενδέχεται να προξενήσει προβλήματα στο παχύ έντερο και στο τελικό του τμήμα, το ορθό.
Οι περισσότεροι πάσχοντες είτε θεωρούν την δυσκοιλιότητα ως κάτι το σχεδόν φυσιολογικό, με το οποίο απλώς συμβιβάζονται, είτε την αποκρύπτουν και καταφεύγουν σε πρακτικές μεθόδους αντιμετώπισης. Στην χώρα μας , σύμφωνα με έρευνα του ΕΛ.Ι.ΓΑΣΤ. , το 16% του πληθυσμού έχει βιώσει επεισόδιο δυσκοιλιότητας τους τελευταίους 12 μήνες, ενώ το 20% του πληθυσμού έχει παρουσιάσει δυσκοιλιότητα τουλάχιστον μία φορά τα τελευταία 20 χρόνια.
Χαρακτηριστικό είναι ότι μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε ευρέως αποδεκτός επιστημονικά ορισμός της δυσκοιλιότητας. Από το 1999 με τα διαγνωστικά κριτήρια Ρώμης ΙΙ και από το 2006 με τα κριτήρια Ρώμης ΙΙΙ υπάρχει μια διεθνώς αναγνωρισμένη λίστα συμπτωμάτων για τον ορισμό της λειτουργικής δυσκοιλιότητας. Τα κριτήρια αυτά περιλαμβάνουν τα εξής:
(για διάστημα τουλάχιστον 6 μηνών πριν τη διάγνωση και για τους προηγούμενους 3 μήνες, δύο ή περισσότερα από τα παρακάτω):
-αφόδευση με σύσφιξη τουλάχιστον στο 25% των κενώσεων
-σκύβαλα ή σκληρά κόπρανα τουλάχιστον στο 25% των κενώσεων
-αίσθημα ατελούς κένωσης τουλάχιστον στο 25% των κενώσεων
-αίσθημα ορθοπρωκτικής απόφραξης τουλάχιστον στο 35% των περιπτώσεων
-χειρισμοί διευκόλυνσης για να επιτευχθεί η κένωση τουλάχιστον στο 25% των περιπτώσεων
- λιγότερες από 3 κενώσεις την εβδομάδα
-υδαρή κόπρανα σπανίως χωρίς χρήση καθαρτικών
-απουσία ικανών διαγνωστικών κριτηρίων για τεκμηρίωση συνδρόμου ευερεθίστου εντέρου
Στον γενικό πληθυσμό η δυσκοιλιότητα αποδίδεται σε βραδεία προώθηση των τροφών και των κοπράνων στον πεπτικό σωλήνα. Αυτή όμως είναι μία μόνο κατηγορία, εκείνη της δυσκοιλιότητας βραδείας διάβασης . Υπάρχουν όμως επίσης το σύνδρομο ευερεθίστου εντέρου, η δυσκοιλιότητα με φυσιολογική διάβαση και η αποφρακτική δυσκοιλιότητα. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν εκείνοι οι ασθενείς οι οποίοι έχουν φυσιολογική εντερική διάβαση, το εντερικό περιεχόμενο δηλαδή φθάνει εγκαίρως στο τελικό τμήμα του παχέος εντέρου, το ορθό, αλλά η αποβολή των κοπράνων δυσχεραίνεται από ανατομικούς ή λειτουργικούς περιορισμούς. Στην κατηγορία αυτή εμπίπτουν κυρίως ηλικιωμένες πολύτοκες γυναίκες. Σε μερικές δε περιπτώσεις, η καθυστέρηση της επίσκεψης σε ειδικό γιατρό και η παρατεταμένη έντονη προσπάθεια για αφόδευση επιτείνουν το πρόβλημα. Τότε η συντηρητική θεραπεία ίσως δεν είναι επαρκής και η λύση θα αναζητηθεί στην χειρουργική.
Το άρθρο υπογραφεί ο Γλυνός Μιχαήλ –Διευθυντής Τμήματος Επεμβατικής Ακτινολογίας
Δ.Θ.Κ.Α. Υγεία